Soms, heel soms gebeurt het. Spontaan. Eigenlijk wanneer we het al lang vergeten zijn. Dat uitdovend licht, dat ooit helder, klaar en duidelijk was. Dat schitterde, ’n duidelijke print op je netvlies was. En dat door de tijd zachtjes vergeten wordt. Onmerkbaar. Stilletjes verdreven naar de achtergrond om geluidloos te verdwijnen in het rag van ons geheugen. Soms, heel soms gebeurt het. Licht het onverwachts weer op om ons te verrassen, het opnieuw te kunnen bewonderen, om het leven even weer schwung te geven. Je zei dat ik er steeds met je over mocht praten. Wel, het is fijn te horen dat men een “fijne verademing” is. Het is fijn te weten dat men een imprint heeft achtergelaten, in welke vorm of toestand ook. Maar, lieveke, élke vrouw verstaat onder “fors” eerder “sterk, krachtig, power”. Zullen we dan ook afspreken deze gedachte als eufemisme in de spotlight te zetten? Geef nu toe, dat is toch een veel mooier en helderder licht om te laten uitdoven? Warme & heldere groetjes.
Life isn t a ponycamp. 