Gedachten dwalen regelmatig af. Ze zijn nog niet helemaal mee. Soms lijkt het, alsof ze geen meter vooruitkomt. Ze pusht, ze duwt, ze snakt naar klaarheid. Ze kijkt niet om en wrikt aan haar focus. Gaan met die banaan. Dat is het plan en ordening is het doel. Ze omarmt het met zachtheid en juicht de stelling tegemoet, luid, binnen in haar hoofd. Een dag bestaat uit 24 u. Toch weinig, bedenkt ze dan, en ze kijkt naar de lange rij. Ze staat achteraan. Bakken tijd. Er is zoveel dat kan, zoveel dat mag. Kriebels, ongeduld, plannen, afleiding, die dingen kleuren het moment. En àllemaal kloppen ze aan de deur. Allemaal eisen ze aandacht. En ze laat ze binnen. Eén voor één. Ze staat toch aan te schuiven. De pret kan niet op. Ze volgt in gedachte het eerstvolgende beeld dat tevoorschijn piept en laat zich meeglijden op een stroom van prikkels. Ze vlijt zich neer op de grond en strekt haar benen. Rondom haar lopen mensen heen en weer. Een onbekende hand aait haar haar en verdwijnt tussen de massa. Een geste van ongekende zachtheid. Puur in zijn eenvoud. De rij zet zich in beweging. Ze staat recht en schuift een halve meter op.
(foto: Linkerwoofer Millionaire )
Life isn t a ponycamp. 