Mailbox bleef leeg. Mappen keerde ik uit, van binnen naar buiten en omgekeerd. Je moet in je spam kijken, zei ze. En zo gebeurde. Ik spamde mijn hele digitaal bestaan door met een grondigheid om u tegen te zeggen. Alsof ik mijn existentie viraal diende hard te maken, en, uit voorzorg, zou ik me ook nog wat extra documenteren met een vergeten historiek, vervlogen oud nieuws, mocht de twijfel zich stellen. Zó grondig ging ik te werk. De gedrevenheid spatte weliswaar uit mijn vel. Niet van, maar uit. Ik begon er spontaan van te zweten. Het okselvijvers noemen is misschien wat overdreven, want daar doet mijn lijf normaal gezien niet aan mee.. maar toch.. dit allemaal om u een beeld te scheppen van mijn aanpak. En neen. De zoekfunctie spuwde niets uit. Leeg. Dan maar een replytje sturen en hartelijk blijven… Het bleef belachelijk eenzaam aan deze kant van het scherm. Blank. Geen antwoord. Geen ping. Seconden werden minuten en minuten vermenigvuldigden zich vlotjes. Dan maar iets anders doen. Ik stak mijn neus onder mijn oksels. Ach, ja, de deo en liep naar de badkamer. Ik lifte mijn shirt o.. ping!… terug naar mijn laptop en daar stond het te blinken op mijn scherm. Trots en vetgedrukt. Voorzichtig dubbelklikte ik op het bericht. Het accentje in je naam was er teveel aan, begon ze…
Life isn t a ponycamp. 