Knokke. Putteke winter. Zand vliegt in het rond.
Hond springt enthousiast.
Baasje duidelijk minder. Of niet.
Als je beter kijkt zie je iets anders.
Binnen zijn vermogen – laten we duidelijk zijn – lijkt hij opgewonden.
Een zachte tik aan ogen.
Lichtelijk spottende glimlach rond lippen.
Onhandig, zenuwachtig gepulk aan jas, verraadt hem.
Hij is niet veel van zeggen. Nooit. Zijn naturelle doen.
Het idee aan pannenkoeken & het vooruitzicht op tijdelijk gezelschap, kleurt zijn dag.
Hond rent tegen hem aan.
Wind snijdt in z’n gezicht.
Knokke. Putteke winter.
Een architecturaal hoogstandje.
